one of the stories na pinaka nagpatawa sakin galing
sa librong pinakamamahal...
hindi rin maaalis sa mga bata ang away at pikunan pag naglalaro. normal lang sa kanila ang mapikon at hindi makatanggap ng pagkatalo. at dahil alam ng bata ang kahinaan ng kapwa n'ya bata, dito n'ya 'to tinitira.
dalawang batang naglalaro ng pitik-bulag:
bata 1: haaa-haha, burot!
bata 2: e, ano ngayon?
bata 1: (kakanta) nama-maga yung ka-may mo sa pi-tik!
bata 2: (kakanta) hin-di na-man ma-sakit! *sabay palo sa kalaban*
bata 1: aray ko! ba't nakapalo ka? *gaganti ng mas malakas pang palo, sabay takbo*
bata 2: (kakanta) hin-di na-man ma-sakit! hin-di na-man ma-sakit!
bata 1: (kakanta) i-iyak na! i-iyak na!
bata 2: (kakanta) hin-di na-man ma-sakit! hin-di na-man ma-sakit! *pipiliting ngumiti*
bata 1: (kakanta nang mas malakas) I-IYAK NA! I-IYAK NA!
bata 2: (kakanta pa rin) HIN-DI NA-MAN MA-SAKIT! *humihikbi na* HIN-DI NA-MAN MA-SAKIT! *sabay ngawa* HOOO-HOO-HOO... KALA MO, ISUSUMBONG KITA SA NANAY KO, *sisinok-sinok* HINDI KA NA MAKAKAPUNTA SA MIN, HOOO-HOOHOO *uubo-ubo pa*
~ DEEP INSIDE. taong pikon-talo parin. tulad ko. masakit ang katotohanan. KAWAWA NAMAN! HAHAHA. okay lang yan. there's always this inner child in us e. aminiiiin. :D
sa pag-aaral pa yan, pagkakaibigan o PAG-IBIG. indenial ka, pero sa huli ngangawa din. araykupo.
`sorry. pikon kasi ako ngayon e.